Πέτρινοι Στοίχοι                              30/01/2008                                

Σιωπούν οι πέτρες,

δεν έχουν τίποτες να ειπούν πια,

σάμπως να είπαν και ποτές

τούτες οι πέτρες κάτι ;

μον’ κάτι σα χαμόγελα σκαν

   μον’ το κύμα απάνω των σκαν,

να φανούν βράχοι

                                                              να γενούν βράχοι,

ταύτη δυστυχία στες πέτρες,

που να χαμογελάσουν ;

θένε

ως κάποτες

Και κάπου κλαίν οι πέτρες

πως το κύμα ‘ποζυγώνει το δείλι

και κλαιν σφοδρώς

και κλαιν

ως θάλασσα να εικάζουν

το δάκρυ να ‘ενει,

ως να εικάζουν μπόρας

το δάκρυ,

ως θάλασσαν,

ως να χαμογελάσουν

να φανούν βράχοι

                                                                                                                 (του Θανάση Γιαννακόπουλου)