Πέτρινοι Στοίχοι                              30/01/2008                                

Σιωπούν οι πέτρες,

δεν έχουν τίποτες να ειπούν πια,

σάμπως να είπαν και ποτές

τούτες οι πέτρες κάτι ;

μον’ κάτι σα χαμόγελα σκαν

   μον’ το κύμα απάνω των σκαν,

να φανούν βράχοι

                                                              να γενούν βράχοι,

ταύτη δυστυχία στες πέτρες,

που να χαμογελάσουν ;

θένε

ως κάποτες

Και κάπου κλαίν οι πέτρες

πως το κύμα ‘ποζυγώνει το δείλι

και κλαιν σφοδρώς

και κλαιν

ως θάλασσα να εικάζουν

το δάκρυ να ‘ενει,

ως να εικάζουν μπόρας

το δάκρυ,

ως θάλασσαν,

ως να χαμογελάσουν

να φανούν βράχοι

                                                                                                                 (του Θανάση Γιαννακόπουλου)

Η συμφωνία της παρατήρησης                                          22/05/2008

Ένα βλέμμα που χάνεται στη θάλασσα

            είναι ένα ναυάγιο στα βλέφαρα, που

με τις λεπτές τους  ρυθμικές κινήσεις

            ενορχηστρώνουν το πρελούδιο της διάθλασης

στην υπ’ αριθμόν ένα συμφωνία για έναν πνιγμό,

έτσι τα  χαρτογραφεί το πρώτο κύμα

καθώς που φέρνει στην επιφάνεια

            θραύσματα Stradivarius και φιλντισένια φύλλα,

χορδές,

μαύρα και λευκά πλήκτρα,

χορδές,

μαύρα και λευκά χέρια …
                                                                                                    (του Θανάση Γιαννακόπουλου)

Thirsty Moon

                                                                         Album : Thirsty Moon (1972)

Ο Αόριστος Χρόνος                                                               2/5/2008         
 

Ο χρόνος πίσω από το βλέμμα

κι ο χρόνος μπρος από το βλέμμα

έχουν απόσταση ένα βλέφαρο

Στο δάκρυ σμίγουν οι δύο χρόνοι

μα όλα είναι κάπως 

θολά

                                                                                                 

Σαν κάνει να σηκωθεί το ένα χέρι,    

να χωρίσει τους δύο χρόνους, 

είναι η μια στιγμή εκείνη 

η μοναδική

που το σύμπαν ρέει στα δάχτυλα

σαν ποταμός που έχασε το δρόμο για λίγο

ή πολύ, 

δεν έχει σημασία καμιά,

φτάνει ο δρόμος που χάθηκε,

φτάνει ο δρόμος που βρέθηκε

αόριστος πια, 

σαν το σανδάλι

που ξέβρασε το ηφαίστειο 

κάποτε …

                                                                                                     (του Θανάση Γιαννακόπουλου)

                                                              Ευχή                                                  (2/2007)                                                                                                           

   

Στον απροσήλιαγο πυθμένα

 στέρνας στείρας,
 μα ιερής

θωρείς το από καιρούς εκεί
καρφωμένο κέρμα

μιας επιθυμίας που απεσβήθει,

                          άνευ αξίας πια, 
     λησμονημένο κέρμα                                 

       Στης προσευχής το βραδινό τ’ αντάμωμα

αν θυμηθείς το κέρμα

ταραχή να μη σε βρει, 
μήτε νοσταλγία

μόνο το κέρμα στην τσέπη κράτα

τη λαχτάρα 
                                            στην καρδιά    

(Θανάσης Γιαννακόπουλος)

                                                Όλη η ζωή μου                                      20/01/2008

Όλη η ζωή μου

                 κάρδαμο κι αγριοκέρασα

              κι αυτά που θα ‘ρθουν

             κι αυτά που πέρασα…

                                                                 κι αν γέρασα…

                                                                 αλί και τρισαλί μου

                                                                 Όλη η ζωή μου

                                                                 νέκταρ Υακίνθινο και μέλι

                                                                 κι ότι προσπέρασε

                                                                 κι ότι μου μέλει …

                                                                 γιατί αν θέλει …

                                                                 αλίμονο μου

(Θανάσης Γιαννακόπουλος)