ή γελώντας μέχρι να κλάψω (του Θανάση Γιαννακόπουλου)
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012
29/04/2008
Κρυονική
I
Κάνει κρύο εκεί έξω,
το λεν στα κυπαρίσσια οι λεύκες
καθώς που σκύβουν,
δεν βλέπεις
Μαραζώνουν τα
χρυσάνθεμα
μες τα λευκά τα βάζα
βροχή, παγωνιά και
πάλι βροχή,
τι να σου κάμουν ;
Λουλούδια είναι
φυτά
Δεν προφταίνουν οι
κίσσες λεύτερο κλαδί
Κάπου βρέχονται,
κάπου θέ να βραχούν
Αν θέλει ο άνεμος ακούω τα ισχνά καλαμοπόδια τους
να βιάζονται από πάνω
μου
Παραδίπλα από τα
γυάλινα περβάζια
θολώνει η προσευχή
κάποιας γριάς ή κόρης
στεγνής
με παγωμένα δάχτυλα
Μια στεγνή δυναμική ανάμεσα στη βροχή και το χώμα
Ένας ίσκιος πέφτει,
ένας άλλος σηκώνεται
Δε φάνηκε ο
γεροκηροπώλης,
κάνει κρύο βλέπεις
και ποιος ανάβει κεριά
με τέτοιον καιρό ;
II
Ο δρόμος δεν κρυώνει,
στεγνώνει πιο γρήγορα απ’ τα υποδήματα
κι από τα πόδια που
βρίσκονται
μες τα υποδήματα
Ήθελε να νυχτώσει μα
εμποδίζονταν
από κάτι παγωμένα δάχτυλα
Κάποιος στήθηκε κάτω
από μια ομπρέλα για λίγο
κι έφυγε
Άφησε ένα τριαντάφυλλο σε μια φωτογραφία,
το τριαντάφυλλο άφησε τα πέταλα του,
η φωτογραφία άφησε το
πρόσωπο της
Μια κατακίτρινη ανάρια
μελωδία,
σανβελούδοdeChine απαλή
έχει καρφώσει το άρωμα
της στον ουρανίσκο μου
Κάνει κρύο βλέπεις,
το χώμα δεν μυρίζει,
οι πασχαλιές, τα
γιασεμιά, τα λέβαντα και τα μυρωδικά που καίγουνται
δεν μυρίζουν,
κάνει κρύο βλέπεις
και που μύτες ειλικρινείς δε βρίσκουνται
Κάποιος απίθωσε δυο
λέξεις σε μια γλάστρα,
για να ανθίσουν λέει,
να γίνουν ποίημα,
τις είχε κλέψει από
κάποιον τοίχο γειτονιάς
III
Κάνει κρύο εκεί έξω,
ένα μπουγάζι, μια
κάποια στενωπός,
πιότερο σκοτεινή,
γκρίζα ανεμόεσσα,
ένας διάπλατος γιαλός τρεμοθώρητος
Λευκά λινά φορέματα, ασώματα,
να αιωρούνται , να
χορεύουνε, να ακροβατούν
τρέχουν προφταίνουν μιας τον ουρανό
τρέχουν βυθίζονται με
μιας στη γης δε βλέπεις
Ένας ήλιος, κι άλλος, γέμισε ο ουρανός
είναι βράδυ βλέπεις,
το βράδυ έχει περισσότερους της μέρας ήλιους,
περισσότερο φως κατά
βάθος
Πρώτος ο αλέκτορας κηρύττει πρωινό,
το αξίζει ο ήρωας,
τέτοιας τιμής, τέτοιας
ευθύνης ιδανικός
κάτι ο κεραυνός επί
γης, κάτι τα σύννεφα που χαμηλώσαν
κάτι τα δέντρα, τα
λουλούδια που ψηλώσαν
μοιάζει απόψε ο κόσμος να πυκνώνει όμορφα μπερδέματα
Κάνει κρύο βλέπεις,
λέξεις παγωμένες σε
διάφανα χείλη
καρτερούν προσεύχοντας την ανάσα
IV
Πάγωσε το λυχνάρι μες
τη χούφτα της νύχτας,
τα ξερόφυλλα πατιόνται,
μαρτυρούν ερχομό
Ψηλός, λιγνός σα το
σουβλί ο ξενομπάτης,
έδωκε μιας χύθηκε το
κρασί δες κόκκινο,
απάνω στο ζεστό χώμα,
κάτω στο σώμα
Έδωκε μιας και μέθυσε
ο κόσμος,
δε βλέπεις
Κάνει κρύο εκεί έξω, σφάλισαν
τα σύννεφα,
λογάριασε ο ήλιος,
άλκιμον το σφρίγος,
ακριβός ως άλλοτε
έρωτας με μυρωδιές της άνοιξης,
μικρές αλυκές στα
βλέφαρα κάποιας βασιλεμένης αμμουδιάς,
πελαγίσια ηχοτόπια βαρκάρωντας στα ανοιχτά της φιλίας
και της ποίησης,
προϊόντα ονείρου κι
έρωτος
οι αιώνιες μινιατούρες της απολύτου έκφρασης,
δυο σύμπαντα τελούν
υπό κατάληψη μες το πάνλευκο βλέμμα
Ένα
φτερό στο χώμα είναι μια διαδρομή,
μιαν
αποκάλυψη
Ένα
φτερό στο χώμα μαρτυράει τον ουρανό
Κάνει
κρύο εκεί έξω, δε βλέπεις
Για
τα μέσα δε κρυώνω,
με
τόσο μάρμαρο από πάνω μου…
(του Θανάση Γιαννακόπουλου)
ARTHUR SCHOPENHAUER - ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ
Ο Αρθούρος Σοπενχάουερ (Arthur Schopenhauer, Δάντσιχ, Πολωνία, 22 Φεβρουαρίου 1788 - Φρανκφούρτη, Γερμανία, 21 Σεπτεμβρίου 1860) ήταν Γερμανός φιλόσοφος γνωστός για τον αθεϊστικό πεσσιμισμό του και την φιλοσοφική του διαύγεια. Στην ηλικία των 25, δημοσίευσε την διδακτορική του διατριβή με τίτλο "Η τετραπλή ρίζα του επαρκους λόγου", η οποία εξέταζε αν η αιτιατότητα καθαυτήν μπορεί να προσκομήσει απαντήσει για τον κόσμο μας. Το σημαντικότερο έργο του Σοπενχάουερ, Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση, τόνιζε το ρόλο του κύριου κινήτρου δράσης των ανθρώπων, το οποίο ο Σοπενχάουερ ονόμαζε Βούληση. Η ανάλυση της Βούλησης οδήγησε τον Σοπενχάουερ στο συμπέρασμα ότι οι συναισθηματικές, σωματικές και σεξουαλικές επιθυμίες δεν μπορούν ποτέ να εκπληρωθούν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Σοπενχάουερ να κατατείνει προς ένα τρόπο ζωής που απέρριπτε τις ανθρώπινες επιθυμίες, παρόμοιο με αυτόν που διδάσκουν ο Βουδισμός και οι Βέδες. Η μεταφυσική ανάλυση της Βούλησης από μέρους του Σοπενχάουερ, η άποψη του πάνω στο κίνητρο και την επιθυμία, και ο αφοριστικός τρόπος γραφής του επηρέασαν πολλούς γνωστούς ανθρώπους του πνεύματος όπως ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και άλλοι.
Η ζωή του Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιος τραπεζίτης και η μητέρα του συγγραφέας. Μορφώθηκε στο Δάντσιχ και στο Αμβούργο. Με την πρόθεση να τον εισαγάγει στο κόσμο του εμπορίου ο πατέρας του τον ώθησε στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Για τον σκοπό αυτό ταξίδεψε στην Ολλανδία, στην Ελβετία, στην Αυστρία και στην Αγγλία, ενώ έμεινε για δύο χρόνια στη Γαλλία. Τα παιδικά του χρόνια ήταν μια περίοδος δυσάρεστη για αυτόν εξαιτίας της πιεστικής συμπεριφοράς του πατέρα του και προβλημάτων στην υγεία του. Όταν το 1805 πεθαίνει ο πατέρας του, του αφήνει μια κληρονομιά που του επιτρέπει να ζει χωρίς να εργάζεται. Έκανε το γυμνάσιο στην Γκότα και στη Βαϊμάρη και το 1809 γράφεται στην ιατρική σχολή, όπου έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Schulze. Επηρεασμένος από αυτά αρχίζει να ασχολείται με τη φιλοσοφία και να διαβάζει Πλάτωνα και Καντ. Το 1811 μετακομίζει στο Βερολίνο όπου και παρακολουθεί τα μαθήματα του Σλάιερμαϊερ και του Φίχτε. Παίρνει πτυχίο μετά απο 2 χρόνια γράφοντας μια πτυχιακή εργασία την οποία εκτίμησε ιδιαίτερα ο Γκαίτε. Στη συνέχεια απομονώνεται στη Δρέσδη, όπου και ολοκληρώνει την μελέτη των κλασσικών φιλοσόφων. Το διάστημα 1818-1819 επισκέπτεται τη Ρώμη, τη Νάπολη και τη Βενετία όπου και παραλίγο να παντρευτεί. Το 1820 γίνεται κα8ηγητής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου μετά από μια λεκτική σύγκρουση με τον Χέγκελ. Οι ώρες των μαθημάτων του συμπίπτουν με αυτών του Χέγκελ, με αποτέλεσμα μετά απο ένα εξάμηνο να διακοπούν. Έτσι αρχίζει τα ταξίδια στην Ελβετία, στην Ιταλία και στη Γερμανία. Το 1825 επιστρέφει στη Γερμανία με την πρόθεση να ξεκινήσει την πανεπιστημιακή του καριέρα, αλλά φεύγει λόγω της έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά του πανεπιστημίου και της επιδημίας της χολέρας που οδήγησε στον θάνατο και τον Χέγκελ. Το 1833 μετακομίζει στη Φρανκφούρτη, όπου και ζει για το υπόλοιπο της ζωής του. Πεθαίνει το 1860 σε ηλικία 72 χρονών από πνευμονία.
Η φιλοσοφία του
Η φιλοσοφία της βούλησης Ένα σημείο εστίασης της φιλοσοφίας του Σοπενχάουερ ήταν η διευρεύνηση του πάνω στο ατομικό κίνητρο. Πριν το Σοπενχάουερ, ο Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ είχε εισάγει την έννοια του Zeitgeist, την ιδέα ότι η κοινωνία διέπετο από μια συλλογική συνείδηση η οποία κατέτεινε προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, δίνοντας την κατευθυντήριο γραμμή στα μέλη της. Ο Σοπενχάουερ, γνώστης της φιλοσοφίας του Εμμάνουελ Καντ και του Χέγκελ, άσκησε κριτική στη λογική βελτιοδοξία και την πίστη ότι η ατομική ηθική καθορίζονταν από την κοινωνία και από τον Λόγο. Ο Σοπενχάουερ πίστευε ότι οι άνθρωποι υποκινούνταν από τις ίδιες τους τις βασικές επιθυμίες, ή από την Wille zu
m Leben (βούληση του ζην), η οποία κατεύθυνε όλη την ανθρωπότητα. Για τον Σοπενχάουερ, η ανθρώπινη επιθυμία ήταν μάταιη, άλλογη, ακαθοδήγητη, και, κατ' επέκτασην, αυτό ίσχυε για όλο το σύνολο της ανθρώπινης δράσης. Η Βούληση για τον Σοπενχάουερ είναι μια μεταφυσική οντότητα που ελέγχει όχι μόνο τις πράξεις του ατόμου, αλλά εν τέλει και όλα τα παρατηρήσιμα φαινόμενα. Βούληση, για τον Σοπενχάουερ, είναι ότι ο Καντ ονόμαζε "πράγμα καθαυτό".
Τέχνη και αισθητική
Για τον Σοπενχάουερ, η ανθρώπινη επιθυμία, η "βούληση" και η θέληση προκαλούν πόνο και ανέχεια. Ένας προσωρινός τρόπος να απαλαχτεί κανείς από τον πόνο είναι μέσω της αισθητικής περισυλλογής. Αυτός είναι ο αμέσως καλύτερος τρόπος καταστολής της βούλησης, πέρα από την πλήρη εξάλειψη του θέλειν. Η ολική απορρόφηση στον κόσμο νοούμενο ως Παράσταση, μέσω της αναπαραγωγής της πραγματικότητας από το έργο τέχνης, σώζει τον άνθρωπο από τον κόσμο ως Βούληση, που είναι ο καθαυτό κόσμος. Η μουσική κατέχει μείζωνα θέση στην αισθητική θεώρηση του Σοπενχάουερ κάθως, λόγω της αφαιρετικότητας της, δεν βασίζεται σ' ένα φαινομενολογικό παραστατικό μέσον. Η μουσική αισθητικά αναπαριστά την Βούληση καθαυτήν, αδιαμεσολάβητη, και όχι όπως αυτή παρουσιάζεται υπό του ατομικιστικού πρίσματος. Σύμφωνα με τον Daniel Albright "ο Σοπενχάουερ πίστευε ότι η μουσική ήταν η μόνη τέχνη η οποία δεν αντέγραφε απλά ιδέες, αλλά ήταν η ίδια η ενσάρκωση της Βούλησης".
Ηθική
Η ηθική θεωρία του Σοπενχάουερ πρότεινε ότι υπάρχουν τρία κύρια ηθικά ελατήρια: συμπόνια, μοχθηρία και εγωισμός. Η συμπόνια είναι το κύριο κίνητρο της ηθικής έκφρασης. Η μοχθηρία και ο εγωισμός είναι εκφυλισμένες εναλλακτικές ηθικές εκφράσεις.
Ψυχολογία Η επιρροή του Σοπενχάουερ ήταν πιθανόν πιο έντονη πάνω στην πραγμάτευση του για την ψυχολογία του ανθρώπου παρά πάνω στη σφαίρα της φιλοσοφίας. Οι φιλόσοφοι μέχρι τον Σοπενχάουερ δεν είχαν εντυπωσιαστεί από την πιέση που ασκεί το σεξ πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, αλλά ο Σοπενχάουερ
αναφέρθηκε σ' αυτό και σε συναφή θέματα εκτενώς: ...ο καθένας πρέπει να μένει έκπληκτος που ένα πράγμα [σεξ] το οποίο παίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή έχει μέχρι τώρα πρακτικά παραμεληθεί από το σύνολο των φιλοσόφων, και στέκει μπροστά μας σας σαν ανεπεξέργαστο και ακατέργαστο υλικό. Έδωσε όνομα σε μία δύναμη εντός του ανθρώπου, η οποία, όπως ο Σοπενχάουερ διαισθανόταν, σταθερά επικρατούσε έναντι της λογικής: τη Βούληση του ζην (Wille zum Leben) και την όρισε ως μια εγγενή ώθηση εντός των ανθρώπινων όντων, και των πλασμάτων γενικά, να παραμείνουν ζωντανοί και να αναπαραχθούν. Ο Σοπενχάουερ αρνούνταν να εκλάβει την αγάπη ως κάτι ασήμαντο ή τυχαίο, αλλά αντίθετα την εξέλαβε ως μια αστείρευτη δύναμη που κείτονταν αθέατη εντός της ανθρώπινης Ψυχής αλλάζοντας δραματικά τη μορφή του κόσμου. Ο απόλυτος σκοπός όλων των υποθέσεων αγάπης... είναι πιο σημαντικός από κάθε άλλο σκοπό στην ζωή του ανθρώπου και γι' αυτό αξίζει τη μέγιστη σοβαρότητα με την οποία καθένας τον επιδιώκει. Αυτό το οποίο σχεδιάζεται μέσω των υποθέσεων αυτών δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σύνθεση της επόμενης γενιάς. Αυτές οι ιδέες αποτελούσαν προεικονομία της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης και των φροϋδικών εννοιών πάνω στην λίμπιντο και το ασυνείδητο.
Πολιτική και κοινωνική σκέψη ΠολιτικήΗ πολιτική σκέψη του Σοπενχάουερ είναι, σε μεγάλο μέρος της, ένας απόηχος του ηθικού του συστήματος (το οποίο αναπτύσσεται στο βιβλίο Die beiden Grundprobleme der Ethik (Σταθεμέλια της Ηθικής). Η ηθική καταλαμβάνει περίπου ένα τέταρτο του κύριου έργου του Σοπενχάουερ, Ο κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση Σε περιστασιακές αναφορές πάνω στην πολιτική στα Πάρεργα και Παραλειπόμενα, ο Σοπενχάουερ περιγράφει τον εαυτό του ως υπέρμαχο ενός φιλελεύθερου κυβερνητικού συστήματος. Το ουσιώδες ήταν, πίστευε, το κράτος "να αφήνει κάθε άνθρωπο ελεύθερο προς την αναζήτηση της προσωπικής λύτρωσης", και θα προτιμούσε "να κυβερνάται από ένα λιοντάρι παρά από τους αραουραίους ακόλουθούς του" - δηλαδή προτιμούσε την διακυβέρνηση ενός μονάρχη από έναν δημοκράτη. Ο Σοπενχάουερ παρόλα αυτά συμμερίζονταν την άποψη του Τόμας Χομπς για την αναγκαιότητα του Κράτους, και της κρατικής βίας, με την οποία καταστέλλονται οι καταστροφικές τάσεις που ενυπάρχουν στο ανθρώπινο είδος. Ο Σοπενχάουερ, σύμφωνα με ομολογία του ίδιου, δεν στοχάστηκε ιδιαίτερα πάνω στα πολιτικά ζητήματα, και πολλές φορές αναφέρει με περηφάνια πόσο λίγη προσοχή έδωσε στις σύγχρονες [του] πολιτικές υποθέσεις. Σε μία εποχή επαναστάσεων ενάντια στη Γαλλική και Γερμανική κυβέρνηση, παρέμεινε στην απόμακρη του στάση "στοχαζόμενος όχι τις εποχές αλλά τις αιωνιότητες". Γενικά ο Σοπενχάουερ αμφισβητούσε την εξελικτική πορεία της ιστορίας και το εύρος των συμπερασμάτων που μπορούσε κανείς να βγάλει ακολουθώντας τα ιστορικά γεγονότα. Ο Σοπενχάουερ έκανε πολλές υποτιμητικές παρατηρήσεις πάνω στους γερμανούς και τη Γερμανία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι "Καταλογίζει κανείς στους γερμανούς ότι μιμούνται πότε τους Γάλλους και πότε τους Άγγλους. Ωστόσο, είναι ακριβώς ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν, διότι, αν περιοριστούν στα δικά τους μέσα, δεν έχουν τίποτε καλό να επιδείξουν". Ο Σοπενχάουερ είχε μια ξακάθαρη ιεραρχική σύλληψη πάνω στην ανθρώπινη φυλή, αποδίδοντας φυλετική ανωτερότητα στις Βόρειες, "λευκές" φυλές, λόγω της ευαισθησίας τους και της δημιουργικότητας τους: Οι σημαντικότεροι πολιτισμοί και κουλτούρες, πέραν των αρχαίων Ινδών και Αιγυπτίων, παρατηρούνται αποκλειστικά στις λευκές φυλές, ενώ ακόμη και με πολλούς σκουρόχρωμους ανθρώπους, η κυρίαρχη κάστα ή φυλή, έχει πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα από τους υπόλοιπους και κατά συνέπεια, επιλέγει τη μετανάστευση-παραδείγματος χάριν οι Βραχμάνοι, οι Ίνκας, και οι κυρίαρχοι των Νήσων του Ειρηνικού. Όλο αυτό οφείλεται στο γεγονός του ότι η αναγκαιότητα είναι η μήτρα της εφευρετικότητας, καθώς εκείνες οι φυλές που μετανάστευσαν στο Βορρά και σταδιακά γίναν λευκές, έπρεπε να αναπτύξουν όλες τις πνευματικές δυνάμεις και να εφεύρουν και να τελειοποιήσουν όλες τις τέχνες στην συγκρουσιακή τους σχέση με την ανάγκη, την θέληση και την ανέχεια, που τις διάφορες μορφές τους, επέφερε το κλίμα. Πέραν τούτου, ήταν κατάφορα αντίθετος προς την διαφορετική μεταχείρηση των ανθρώπων ανάλογα με την φυλή τους, όντας ένθερμος εχθρός της δουλείας και υποστηρικτής του το κινήατος για την κατάργηση της. Από την άλλη, τα γραπτά του είναι εμποτισμένα με μεταφυσικό και πολιτικό αντι-Ιουδαϊσμό. Ο Σοπενχάουερ υποστήριζε ότι ο Χριστιανισμός αποτελούσε μια επανάσταση ενάντια στην υλιστική βάση του Ιουδαϊσμού, επιδεικνύοντας μια ηθική επηρεασμένη από την Άρυα-Βεδική διδασκαλία της αυτοϋπερνίκησης την οποία αντιπαρέβαλε στην αδαή αναζήτηση μιας επίγειας ουτοπίας, που χαρακτήριζε το Ιουδαϊκό πνεύμα: Ενώ όλες οι άλλες θρησκείες επιδιώκουν να εξηγήσουν μέσω συμβόλων την μεταφυσική σημασία της ζωής, η θρησκεία των Εβραίων επιμένει σε μία πολεμική ιαχή στα πλαίσια της διαπάλης των Ιουδαίων με άλλα έθνη .
Παρασκευή 18 Μαΐου 2012
Η Ικάριος στιγμή
Υπάρχουν στιγμές
κάτι μικρές ευαισθησίες
χρόνου
πολύχρωμοι
τρισδιάστατοι λεκέδες
που στέκουν
νωχελικά εκκρεμείς
μες το βαθύ στερέωμα
μιας πλάσης βιαστικής
και επιπόλαιης
Στιγμές περνάς
βυθίζεσαι
στιγμές προσπερνάς
πέφτεις
στιγμές κατρακυλούν
σαν καταρράκτες
απ’ τους ώμους σου
και σβήνουν
στη ράχη κάποιου ποταμού
που ρέει τυχαία, πέτα
Ίκαρος
ψάχνεις τα φτερά
δεν μπορεί
πίσω στη πλάτη
δεν μπορεί
κάτω απ’ τις μασχάλες
δεν μπορεί
ψάχνεις τα φτερά
κι όμως
Τρίχες! (του Θανάση Γιαννακόπουλου)
Τετάρτη 9 Μαΐου 2012
Το Ήμισυ 2009
Δεν υπήρξε ολόκληρος
ποτέ
μισοπερπατούσε κάτι
σύντομες διαδρομές
πότες άνοιγε το στόμα
πότες έψαχνε να το βρει
μισόλογα και σκέψεις
μισές
ένα ημισφαίριο
ο κόσμος του όλος
Δεν υπήρξε ολόκληρος
ποτέ
ονειροκόπος
μεταξύ σκιάς
και παρασκιάς
μια χαραυγή
υπόστασης
στο άπειρο
μεταξύ
δύο βλεφάρων
(του Θανάση Γιαννακόπουλου)
Κυριακή 6 Μαΐου 2012
(του Θανάση Γιαννακόπουλου) Η
Άνοιξη 2008
Ήλθες βαριά
γλυκιά μου Άνοιξη
σαν να κατάπιες
τον ουρανό
στο πέρασμα σου
Και ήλθες με βροχή
σαν τη θάλασσα
να κατάπιες
με τάραξες
με κλόνισες
με ταρίχεψες
αφήνοντας με μόνο
μέσα μου
στα σκοτεινά
να ψάχνω
τον Μάρτη μου
(του Θανάση Γιαννακόπουλου)
Παρασκευή 4 Μαΐου 2012
ΑΦΙΈΡΩΜΑ :THE DOORS
"..κανείς δεν φεύγει ζωντανός από δω μέσα
..μίλησε το φεγγάρι και του χάϊδεψε τα μαλλιά.."
Δε μπορώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα να ακούω τους Doors , δεν έχει σημασία άλλωστε γιατί κατά την γνώμη μου , η μουσική σε διαλέγει … θα σε βρει την κατάλληλη στιγμή για να ντύσει με μελωδίες όλα όσα δε περιγράφονται με λόγια. Τι να πρώτο-γράψω για τους Doors; Είναι πραγματικά μια κατηγορία από μόνοι τους! Ποίηση και μουσική τόσο ταιριαστά συνδυασμένες , στίχοι που μιλούν στο ένστικτο και «ανοίγουν τις πόρτες» του υποσυνείδητου με μελωδίες ψυχεδελικές, γλυκά σκοτεινές και μελαγχολικές – πέρα από τα όρια της λογικής – οι οποίες αντικατοπτρίζουν την ψυχή και τον συναισθηματικό κόσμο του Jim Morrison και όλων όσων αγαπούν την μουσική των Doors σε επίπεδο λατρείας.
Ο Jim Morrison δεν χρειάζεται συστάσεις … Αναρωτιέμαι όμως αν οι Doors θα βρίσκονταν σήμερα ανάμεσα στις πιο θρυλικές μπάντες όλων των εποχών χωρίς τον Jim Morrison. Ίσως όχι, αλλά κατά την γνώμη μου ούτε και ο Jim θα είχε μείνει στην ιστορία χωρίς τους Doors καθώς το τεράστιο ποιητικό του ταλέντο , συνάντησε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσα από τις νότες του μουσικού Ray Manzarek , του κιθαρίστα Robby Krieger και του ντράμερ John Densmore. Ο «άτακτος» front man των Doors κατάφερνε να καθηλώνει τα πλήθη με τον εκρηκτικό και σχεδόν παρανοϊκό τρόπο έκφρασής του πάνω στην σκηνή. Ήταν ένας “stranger” ανάμεσα μας , σε έναν εξίσου παράξενο κόσμο – για εκείνον – τον οποίο είχε την περιέργεια να εξερευνήσει στα άκρα. Όπως είχε πει και ο ίδιος : “Δοκίμαζα απλά τα όρια της πραγματικότητας, αυτό ήταν όλο , μια απλή «περιέργεια”.
Τα 27 χρόνια της σύντομης αλλά γεμάτη από πάθη ζωής του τα έζησε σαν ήρωας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με την κυριολεκτική της ερμηνεία … «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», (Αριστοτέλης , Περί Ποιητικής).
Τολμώ να πω ότι για την εποχή του ήταν ένας προφήτης της ελευθερίας! Μην ξεχνάμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του 60 , ο συντηρητισμός της εξουσίας των Η.Π.Α. θεωρούσε επικίνδυνους όσους προκαλούσαν και παραβίαζαν τους ηθικούς κανόνες , γι’ αυτό φρόντισε ύπουλα να τους εξαφανίσει πλασάροντας τα ναρκωτικά αποπροσανατολίζοντας και καταστρέφοντας μια ολόκληρη γενιά που πραγματικά είχε την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.
Ένα πάντρεμα κόλασης και παραδείσου, αυτό ήταν – για μένα – ο Jim Morrison. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το όνομά τους οι Doors το πήραν από την φράση : “If the doors of perception were cleansed , everything would appear to man as it is : Infinite”, του έπους « The marriage of Heaven and Hell», του άγγλου ποιητή William Blake . Στο βιβλίο αυτό η κόλαση δεν είναι ένας τόπος τιμωρίας αλλά ένα μέρος διονυσιακής ενέργειας, σε αντίθεση με τον βαρετό και καταπιεστικό παράδεισο. Αυτή την αντίθεση μέσα του προσπάθησε να εκφράσει και ο ίδιος ο Morrison σε όλη την διάρκεια της ζωής του . Έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα «κομήτη» , ένα διάττοντα αστέρα στον ουρανό της μουσικής που όλοι θαυμάζουν και ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή χάνεται … για πάντα!
I see myself as a huge fiery comet, a shooting star. Everyone stops, points up and gasps “Oh look at that!” Then- whoosh, and I’m gone…and they’ll never see anything like it ever again… and they won’t be able to forget me- ever.
Μια βιογραφία του έχει τον εύστοχο τίτλο: «The Bow is Drawn, The Arrow Flies and The Arrow Falls» …. Κάπως έτσι το αιχμηρό βέλος έπεσε …. στις 3 Ιουλίου το 1971 ξαφνικά αλλά ίσως όχι αναπάντεχα ο Morrison βρέθηκε νεκρός, στο Παρίσι. Το σώμα του μπορεί να θάφτηκε πλάι σε μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους στο νεκροταφείο Pere Lachaise του Παρισιού, το ανήσυχο πνεύμα του όμως δεν πέθανε… ποτέ . Ακόμη και μετά θάνατον καταφέρνει με μια αινιγματική φράση πάνω στον τάφο του να προκαλέσει . Μια φράση που αντικατοπτρίζει την αυθεντική στάση ζωής του και είναι μάλιστα γραμμένη στα ελληνικά! «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»
Είμαι σίγουρος πως είναι κάπου εκεί έξω ανάμεσά μας , και έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπό το μυστήριο σαρδόνιο χαμόγελό του και αυτό το πονηρά καθηλωτικό του βλέμμα … οδηγός στα πιο τρελά όνειρά μας κ ας είναι η φωτιά τους να μας κάψει….
JAMES DOUGLAS MORRISON
Το όνομά του κάνει ένα μοναδικό ρεκόρ εδώ και δεκαετίες, καθώς καταφέρνει να παραμένει μόνιμα στην ομάδα με τα πιο εμπορικά και δημοφιλή ονόματα των νεκρών celebrities κάθε χρονιάς. Θεωρώ πως ό,τι κι αν σας πω για τον Τζιμ Μόρισον θα είναι λίγο μπροστά στον δυναμισμό του και στην προσωπικότητά του. Είναι κλασική περίπτωση ροκ σταρ που κατάφερε και μεγάλωσε γενιές και γενιές. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του είναι πιο επίκαιρος και πιο εμπορικός από ποτέ.
Ο Τζιμ Μόρισον και οι Doors κινήθηκαν σε δρόμους πιο ψαγμένους, φοβίζοντας τη συντηρητική πλευρά του ροκ. Αρκετοί τους αμφισβήτησαν. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως τους πολέμησαν ακόμη και εκείνοι που θεωρητικά πάντα ήταν μέσα στις εξελίξεις και παρακολουθούσαν την επανάσταση του ήχου.
Ο Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1943 και με τις πράξεις του έδειξε με το παραπάνω ότι ανήκει στην ομάδα εκείνων που μπορούν να περηφανεύονται πως έζησαν και πέθαναν «ελεύθεροι». O θάνατός του προφανώς δεν έδωσε τη χαριστική βολή στην καριέρα του, καθώς η επανακυκλοφορία όλων των άλμπουμ, η κυκλοφορία DVD ψηφιακού υλικού και ποικίλων άλλων εμπορευμάτων όπως T-shirts επιβεβαιώνει την άποψη που θέλει εκείνον αλλά και τη ροκ παρέα του να είναι ακόμη «ζωντανοί» κρατώντας πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η τρελή πορεία του υλικού που σχετίζεται με τον Μόρισον τόσο από πλευράς ανταπόκρισης στους πίνακες επιτυχιών όσο και στις αγορές όλου του πλανήτη δείχνει πως ο κόσμος και κυρίως η πιτσιρικαρία φαίνεται αποφασισμένη να τον κρατήσει μαζί με τους Doors στις κορυφαίες θέσεις του μυαλού τους Κάθε τόσο μάλιστα με διάφορες αφορμές, όπως κυκλοφορία ενός σπάνιου χαμένου υλικού ή ανακάλυψη κάποιου ξεχασμένου κονσέρτου όπως εκείνο στο Χόλιγουντ, επαναπροσδιορίζει τη σχέση της ομάδας δυναμικά στην επικαιρότητα.
Καλλιτεχνικεσ ριζεσ
Η οικογένεια του Μόρισον έπρεπε να μετακομίζει συχνά, λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του. Κατά συνέπεια, η εκπαίδευση του Μόρισον διακοπτόταν όταν ήταν μικρός, καθώς συνεχώς άλλαζε σχολείο. Παρ' όλα αυτά, ήταν ένας ευφυής και ικανός μαθητής, με ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, μεταξύ άλλων. Οι βιογράφοι του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποιους συγγραφείς και φιλοσόφους που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και ίσως και τη συμπεριφορά του Μόρισον. Στην εφηβεία του, ο Μόρισον ανακάλυψε τα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Μόρισον, ο Τζον Ντένσμορ υπέθεσε ότι ο νιχιλισμός του Νίτσε σκότωσε τον Τζιμ. Οι "σκοτεινοί" ποιητές του 18ου και του 19ου αιώνα του κίνησαν το ενδιαφέρον, και ιδιαίτερα ο Βρετανός ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ, καθώς και οι Γάλλοι ποιητές Κάρολος Μποντλέρ και Αρθούρος Ρεμπώ. Οι συγγραφείς της γενιάς Μπητ, όπως ο Τζακ Κέρουακ, επηρέασαν τόσο τις απόψεις και τον τρόπο έκφρασης του Μόρισον, που κατέληξε να θέλει να βιώσει όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Κέρουακ On The Road. Ομοίως, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του Γάλλου συγγραφέα Σελίν. Το βιβλίο του Voyage au Bout de la Nuit (Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Μπλέικ Οι Μαντείες της Αθωότητας ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μόρισον, "End of the Night." Τελικά, ο Μόρισον γνώρισε και έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό ποιητή μπίτνικ. Ο McClure λάτρεψε τους στίχους του Μόρισον, αλλά τον εντυπωσίασαν περισσότερο τα ποιήματά του, και έτσι τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.
Ο Μόρισον άρχισε να γράφει στην εφηβεία του. Στο κολέγιο, άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για το θέατρο και την κινηματογραφία. Παρότι ο Μόρισον ήταν πολύ γνωστός τραγουδιστής και στιχουργός, συνάντησε δυσκολίες όταν έψαχνε εκδότη για την ποίησή του. Εξέδωσε μόνος του δυο λεπτούς τόμους το 1969, τους "Κυρίους" και "Τα νέα πλάσματα". Και τα δυο έργα ήταν αφιερωμένα στην Πάμελα Σούζαν (Κούρσον). Αυτά ήταν τα μόνα γραπτά του που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του Επίκαιρος για πάντα Λάτρεις της ψυχεδέλειας, της αμφισβήτησης και του αληθινού ροκ μεταξύ των οποίων και εκατομμύρια παιδιά σε όλη τη γη που γεννήθηκαν μετά τον θάνατό του εμπνέονται, παρασύρονται και συγκινούνται από κλασικά κομμάτια όπως τα αξεπέραστα «Light my fire», «Riders on the Storm», «People are strange».
Εμβληματική φιγούρα, δημιούργησε πολλά προβλήματα στο σύστημα και τελικά έφυγε άδοξα. Φήμες λένε ότι βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του. Τα ερωτήματα και οι απορίες παραμένουν. Εγινε ή όχι νεκροψία; Είδε εκτός από τη σύντροφό του το πτώμα του μέσα στο φέρετρο κανείς άλλος; Ταυτόχρονα, οι μάχες πάνω και κάτω από το τραπέζι είναι ομηρικές. Οι νόμιμοι κληρονόμοι αυτής της τεράστιας διασημότητας του ροκ πανηγυρίζουν. Μην ξεχνάτε ότι είναι κάτοχος περίοπτης θέσης στην κατάταξη των πλούσιων μετά θάνατον τόσο από πλευράς δικαιωμάτων όσο και ετήσιων εισπράξεων.
Αθώος ύστερα από 40 χρόνια! Πέρασαν σαράντα χρόνια για να αθωωθεί ο μόνιμος ήρωας της εφηβείας των περισσότερων, μετά θάνατον φυσικά, από την κατηγορία της προσβολής δημοσίας αιδούς που τον ακολουθούσε από την 1η Μαρτίου 1969. Ο ελληνοκυπριακής καταγωγής κυβερνήτης της Φλόριντα Τσάρλι Κριστ πήρε την πρωτοβουλία πριν από λίγο καιρό και κατέθεσε αίτηση χάριτος υπέρ του τραγουδιστή, που είχε κατηγορηθεί για απρέπεια, επίδειξη, προσβολή δημοσίας αιδούς και δημόσια μέθη έπειτα από την ιστορική συναυλία στο Μαϊάμι και είχε καταδικαστεί σε οκτάμηνη φυλάκιση για την οποία είχε ασκηθεί έφεση.
Τέσσερις δεκαετίες μετά τον ιδιαίτερα μυστηριώδη θάνατό του στο Παρίσι (3 Ιουλίου 1971) ατέλειωτες ουρές φίλων και θαυμαστών του συρρέουν στον τάφο του. Η αγάπη τους μάλιστα τους κάνει να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια.
Μερικοί από τους πιο φανατικούς δεν διστάζουν να δημιουργούν πολλά μικρά και μεγάλα προβλήματα ακόμη και στο πολυδιαφημισμένο νεκροταφείο Περ Λασέζ στο Παρίσι, όπου βρίσκεται θαμμένη η σορός του.
Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι οι υπεύθυνοι του διάσημου νεκροταφείου θα επιθυμούσαν την απομάκρυνση του τάφου του σταρ, καθώς μόνο κοιμητήριο δεν θυμίζει ο χώρος. Αλλοι καπνίζουν ή δοκιμάζουν απαγορευμένες ουσίες, άλλοι κάνουν μίνι γιορτές αφιερωμένες στον Μόρισον, ενώ κάποιοι τολμούν και κλέβουν οτιδήποτε σχετίζεται με ενθύμια του αγαπημένου τους καλλιτέχνη.
Κι εκείνος λες και είναι κάπου κρυμμένος και το διασκεδάζει κοροϊδεύοντας όλους εκείνους που φτιάχνουν την εικόνα της ποπ και του ροκ με «ήρωες» και αστεράκια που κατά καιρούς ανακαλύπτουν. ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ... ΟΡΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ
Μυσταγωγία στη σκηνή
Την εποχή που τα περισσότερα γκρουπ της εποχής παρουσιάζονταν στην σκηνή με χαζά ασορτί κοστουμάκια, οι Doors είχαν κάνει την υπέρβαση. To χίπικο ντύσιμο παρέπεμπε στην πλήρη ελευθερία που είχαν βασικό θέμα τα τραγούδια τους.
Ωστόσο τη μεγάλη διαφορά έκανε ο Morrison. Ο αυτοαποκαλούμενος «Lizzard King», (βασιλιάς σαύρα), παρουσιαζόταν στη σκηνή με δερμάτινο παντελόνι και φαρδιά ζώνη, αλλά η σκηνική παρουσία- όπως θα λέγαμε σήμερα- ανέτρεπε τα πάντα.
Η θεατρικότητα του απογείωνε την έτσι και αλλιώς μυσταγωγική μουσική των Doors. Μπορούσε να μετατρέπει τον εαυτό του από άγγελο σε περιθωριακό αλήτη μόλις σε λίγα δευτερόλεπτα. Η μαγεία της παρουσίας του συνοδευόμενη από τη μουσική είχε τη δυνατότητα να υπνωτίσει το κοινό και να το μεταφέρει σε άλλη διάσταση. Το συγκρότημα που λατρεύουμε να μισούμε
Ακόμα και στην αγνή δεκαετία του ΄60, το star system είχε απλώσει τα δίχτυα του στη μουσική. Ο Morrison δεν μπορούσε να το ασπαστεί, ήθελε απλά να απολαμβάνει αυτό που έκανε.
Οι συναυλίες είχαν την μορφή διαμαρτυρίας στο κατεστημένο της εποχής και φυσικά η αστυνομική παρουσία ήταν έντονη. Γυμνές κοπέλες, ζευγάρια που ερωτοτροπούσαν αλλά και έντονο γιουχάισμα στους αστυνομικούς, που συμβόλιζαν την εξουσία, συνέθεταν στο σκηνικό των lives.
Ωστόσο οι Doors είχαν και φανατικούς εχθρούς που ακολουθούσαν το συγκρότημα στις συναυλίες του. Σχήμα οξύμωρο, όμως αληθινό. Στον Morrison άρεσε να προκαλεί. Μιλούσε απαξιωτικά για την κοινωνία, τους πολιτικούς και τα όργανα της τάξης. Μέχρι εκεί όλα ήταν καλά.
Το κοινό ενθουσιαζόταν και τον επευφημούσε. Όταν όμως άρχιζε να βρίζει με χυδαίους χαρακτηρισμούς το ίδιο του το κοινό, εκείνοι αντιδρούσαν και του ανταπέδιδαν τις ύβρεις, αλλά δεν έφευγαν από τη συναυλία. Πολλοί λένε ότι ο Morrison έβλεπε την συγκεκριμένη πράξη σαν κοινωνικό πείραμα.
Οι συλλήψεις και το Woodstock
Ο χαρακτήρας του Morrison τον οδήγησε έξι φορές στη σύλληψη του, ενώ οι δύο πιο γνωστές ήταν πάνω στην σκηνή. Τον Δεκέμβριο του 1967 στο New Heaven του Connecticut οι Doors έδιναν συναυλία. Ο Morrison είχε απομονωθεί με μία θαυμάστρια, όταν ένας αστυνομικός τους επιτέθηκε με τη δικαιολογία ότι ασελγούσαν σε δημόσιο χώρο. Ο Morrison δεν το ξέχασε και αφού τον «στόλισε» πάνω στη σκηνή, του πήρε το πηλίκιο και το πέταξε.
Η σύλληψη του Morrison στο New Heaven
Το παράδειγμα του ακολούθησε και το κοινό οδηγώντας την κατάσταση εκτός ελέγχου. Φυσικά συνελήφθη. Η σύλληψη περιγράφεται και στην ταινία "The Doors" του Oliver Stone.
Η δεύτερη είχε πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία του συγκροτήματος. Τον Μάιο του 1969 στην συναυλία στο Miami ο Morrison εμφανίστηκε μεθυσμένος στη σκηνή. Στο πλαίσιο της παράστασης του ρώτησε το κοινό αν θέλει να δει τα γεννητικά του όργανα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Morrison όντως έδειξε τα απόκρυφα του, κάτι που δεν αποδείχθηκε ποτέ. Η δική συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι το θάνατο του.
Η δημοσιότητα που πήρε το θέμα είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθούν πολλές συναυλίες του συγκροτήματος. Είναι πλέον δεδομένο για αυτό το λόγο οι Doors δεν έπαιξαν στη μεγαλύτερη συναυλία της ιστορίας, το Woodstock.
Οι γυναίκες στη ζωή του
Ο Μόρισον συνάντησε τη σύντροφο της ζωής του, Πάμελα Κούρσον, πολύ πριν κερδίσει δόξα και χρήματα κι εκείνη τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί περισσότερο με την ποίηση. Κατά καιρούς η Κούρσον χρησιμοποιούσε το επίθετο "Μόρισον" με τη φανερή συγκατάθεση του Τζιμ ή τουλάχιστον χωρίς εκείνος να νοιάζεται που το έκανε. Η σχέση του Μόρισον και της Κούρσον ήταν θυελλώδης, με συχνούς τσακωμούς και περιόδους χωρισμού. Ο βιογράφος Ντάνυ Σάγκερμαν έχει υποθέσει ότι μέρος των δυσκολιών που είχαν μπορεί να προερχόταν από τη σύγκρουση ανάμεσα στο γεγονός ότι ήθελαν μια ελεύθερη σχέση και τις συνέπειες που είχε η ζωή σε μια τέτοια σχέση. Το 1970, ο Μόρισον συμμετείχε σε μια κέλτικηνεοπαγανιστική τελετή αρραβώνα-γάμου (handfasting) με την συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας και κριτικό της ροκ Πατρίτσια Κένελυ, ενώπιον μαρτύρων. Ένας από τους μάρτυρες ήταν πρεσβυτεριανός πάστορας. Το ζευγάρι υπέγραψε ένα έγγραφο όπου δήλωναν ότι ήταν παντρεμένοι, όμως δεν έγινε κάποια από τις απαραίτητες δηλώσεις στην πολιτεία για να έχει ο γάμος νομική ισχύ. Η Κένελυ περιέγραψε τις εμπειρίες της με τον Μόρισον στην αυτοβιογραφία της "Παράξενες μέρες: Η ζωή μου με τον Τζιμ Μόρισον και χωρίς αυτόν", και σε μια συνέντευξη που περιέχεται στο περιοδικό "Ροκ σύζυγοι". Ο Μόρισον έκανε συχνά σεξ με θαυμάστριες και είχε πολλές σύντομες σχέσεις με διασημότητες, όπως τη Νίκο, τραγουδίστρια των Βέλβετ Αντεργκράουντ. Για μια νύχτα ήταν με την Γκρέις Σλικ των Τζέφερσον Έρπλειν, και από καιρό σε καιρό με την Γκλόρια Στέιβερς, αρχισυντάκτρια του περιοδικού 16. Επίσης είχε μια συνάντηση με την Τζάνις Τζόπλιν, ενώ ήταν κι οι δυο μεθυσμένοι. Η Τζούντυ Χάντλστον αναπολεί τη σχέση της με τον Μόρισον στο βιβλίο της "Ζώντας και πεθαίνοντας με τον Τζιμ Μόρισον". Τον καιρό του θανάτου του, εκκρεμούσαν 20 αγωγές πατρότητας εναντίον του, παρότι κανένας από τους ενάγοντες δεν διεκδίκησε μέρος της περιουσίας, και η μόνη περίπτωση όπου κάποιος δήλωσε δημόσια ότι ήταν παιδί του Μόρισον αποδείχτηκε απάτη.
The Doors - Touch Me
ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Επιλογή) Οι δύο ποιητικές συλλογές του Jim Morrison πρωτοσημοσιεύτηκαν το 1969 σε περιορισμένες ιδιωτικές εκδόσεις εκατό αντιτύπων η καθεμία. Ήταν τα μόνα έργα που δημοσιέυτηκαν απο τον ίδιο τον Μόρισον. Άργότερα οι Αμερικάνικες εκδόσειςπολλαπλασιάστηκαν και έγιναν απαραίτητο αναγνώσιμα όχι μόνο για τους θαυμαστές των Ντόρς αλλλα καιγια όλους τους μελέτητές της σύγχρονης Αμερικανικής ποίησης.
WITHOUT A TRACE
We come to this world desperately, we die in a fear of being dead. Who could make up such a cruelty? I would like to send a message to the drafter: Your plan is successfully done, I’ll disappear without a trace, I promise.
LAST MOMENT
You lost the taste of yesterday, you get the progress of tomorrow, you cover your perspired face with your palm. Your creaking laughing reminds me the train, which we travel on, to the last moment.
ABUSED
Thank you God we don’t know your motives. You made us totally blind take our hope forced us into your giant trap to bury us alive. I’m alive but I’m dying at the same time. I hope you still have a good time.
ALWAYS DIFFERENT
Once I was on high then I get deep done. There was some time, when I had money and often I run out of it. But suddenly everything has changed from the time I’m yours. I’m your food, I’m your drink today but one day I will be used up. Then I will die no doubt.
ΤΑ ΝΕΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
Στην Pamela Susan
"...Σακάκι απο δέρμα φιδιού
Ινδιάνικα μάτια
Λαμπρα μαλλιά
Κινείται μες τον ταραγμένο
Έντομο του Νείλου
Αέρα
Παρελαύνεις μες στο απαλό καλοκαίρι
Παρατηρούμε το διψασμένο όπλο σου να σαπίζει
Τη Ερημιά σου
Την ολοκηρωτική σου νεότητα
Χλωμά δάση στην άκρη του φωτός
δύουν.
Περισσότερα απο τα θαύματα σου
Περισσότερα απο τα μαγικά σου μπράτσα ...."
"...Γυναίκα σαύρα
με τα μάτια εντόμου
με την άγρια σου έκπληξη.
Ζεστή κόρη της σιωπής.
Δηλητήριο.
Γύρνα την πλάτη σου σε σύρσιμο σοφίας που βογγάει.
Ακριβώς 30 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή James Douglas Morrison, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως "Τζιμ" και τραγουδιστή του συγκροτήματος των "Doors", έχω την εξαιρετική χαρά να δώ, επιτέλους, πραγματοποιημένο το όνειρο της εκδόσεως του ανά χείρας βιβλίου, το οποίο μάλιστα έχω την μεγάλη τιμή να προλογίσω. Είναι η τακτοποίηση μίας πολύ παλαιάς εκκρεμότητος, από την ήδη "μακρινή" (για τα νύν πράγματα, καταστάσεις και αντιλήψεις..) "εποχή της αθωότητος", τότε στα 1976-77, όταν, δεκαεπταετής μαθητής (!), είχα πρωτοκυκλοφορήσει στη χώρα μας, με μία πολυγραφημένη έκδοση, τους στίχους από τα τραγούδια των "Doors" και με κυνηγούσαν, θυμάμαι, όλοι οι "ευπρεπείς νεολαίοι" του 9ου Αρρένων Θησείου, από Κνίτες έως παραδοσιακοί χουντικοί, για την.. "παρακμή" με την οποία τάχα ετολμούσα, το νεαρό θρασίμι, να μολύνω την υπεραγία και υπερτιμία κοινωνία των Ρωμιών, οι νεοσσοί της οποίας δε είχαν ακόμη αρχίσει να πιθηκίζουν το ροκ (αυτό συνέβη τον αμέσως επόμενο χρόνο..), όπως οι πατεράδες τους πιθήκισαν άλλωστε μύρια όσα πράγματα έως την αποφράδα δεκαετία του 85-95, η οποία εγέννησε το γελοιούργημα που όλοι βιώνουμε έκτοτε στο πετσί μας: μία κοινωνία απλήστων, αμνημόνων, αγνωμόνων και ισοπεδωτών (και πάντα αναρωτιέμαι αν γνωρίζει άραγε ο αγαπητός νεαρός αναγνώστης του σήμερα, όπου το ροκ "τιμάται" - διατιμάται και χρησιμοποιείται αποβλακωτικώς πλέον από όλες τις λεγεώνες του Συστήματος, ότι στα μέσα της δεκαετίας του 70 δεν ήμασταν περισσότεροι από 100 - 200 όλοι κι όλοι σε αυτή την χώρα εκείνοι που ακούγαμε ροκ και η "κατάταξή" μας αυτή, από μοναχή της, απασχολούσε συν τοίς άλλοις και τους τότε ασφαλίτες).
Από την εποχή εκείνη της εφηβικής μου εκδοτικής δραστηριότητος, κρατούσα μέσα μου το όνειρο του να βρώ κάποτε ένα Νεοέλληνα ποιητή που να διαθέτει την ποιότητα και ένταση η οποία απαιτείται, όχι για μία ακόμη μετάφραση αρίστου αγγλομαθούς, αλλά για να αποδώσει, στην δική μας γλώσσα, αυθεντική και διαπεραστική την δόνηση της ιδιαιτέρας θεότητος του χαμένου ποιητή, την δόνηση του "Δαίμονος Εαυτού" του James Douglas Morrison (όπως πολύ γλυκά το διετύπωσε η οικογένειά του, επάνω από τον τάφο του), του αοράτου εσωτέρου οδηγού που ενέπνευσε όλα εκείνα τα χειμαρρώδη και διονυσιακά και σαμανιστικά λόγια, εικόνες και κραυγές στο νού ενός "ατάκτου" απλώς παιδιού της πόρνης και εκπορνευτρίας Αμερικής.
Αυτή η υπομονετική αναζήτησή μου, επήρε πάνω από δύο δεκαετίες, μέχρι να φανούν προς εμέ ευνοϊκές οι Μούσες και να συναντήσω τον θεράποντά τους ποιητή Θανάση Μίχο, τον οποίο αφουγγράσθηκα να έχει τέλεια προσεγγίσει την υψηλή δονητική του James Douglas Morrison μέσα στην εκπληκτική του συλλογή "Αστεροειδείς Αυτόχειρες" (Αθήναι, 1997). Το αποτέλεσμα της συνεργασίας των εκδόσεων "Ανοιχτή Πόλη" με αυτόν τον προικισμένο άνθρωπο, παρουσιάζουμε λοιπόν στο νεοελληνικό κοινό με τη μορφή του ανά χείρας βιβλίου, όπως και με την απέραντη χαρά ότι τιμάται έτσι, με τον καλύτερο τρόπο, η κραταιά και διάπυρος ψυχή του James Douglas Morrison, στα 30 ακριβώς χρόνια από την διάβασή του προς την Άλλη Πλευρά, προς το Ηγεμονικόν του Σύμπαντος, προς την Ονειρόχωρα και προς τη χρυσοστόλιστη Βαλχάλλα των ποιητών.
