Ο Αόριστος Χρόνος                                                               2/5/2008         
 

Ο χρόνος πίσω από το βλέμμα

κι ο χρόνος μπρος από το βλέμμα

έχουν απόσταση ένα βλέφαρο

Στο δάκρυ σμίγουν οι δύο χρόνοι

μα όλα είναι κάπως 

θολά

                                                                                                 

Σαν κάνει να σηκωθεί το ένα χέρι,    

να χωρίσει τους δύο χρόνους, 

είναι η μια στιγμή εκείνη 

η μοναδική

που το σύμπαν ρέει στα δάχτυλα

σαν ποταμός που έχασε το δρόμο για λίγο

ή πολύ, 

δεν έχει σημασία καμιά,

φτάνει ο δρόμος που χάθηκε,

φτάνει ο δρόμος που βρέθηκε

αόριστος πια, 

σαν το σανδάλι

που ξέβρασε το ηφαίστειο 

κάποτε …

                                                                                                     (του Θανάση Γιαννακόπουλου)