Αερικό                                      4/01/2017

Τούτη η νύχτα

 υπάκουη

πιο όμορφη από ποτέ

Μοιράζει τα όνειρα

σαν δροσοσταλίδες

που γλιστρούν

 στα παγωμένα

βλέφαρα

Σαν ερωτικές υποσχέσεις

μοιάζουν

κάτι κουρασμένες ελπίδες

Πίσω απ’ τα σφραγισμένα παντζούρια

να δραπετεύσει ψάχνει  

 η ανάσα από το στήθος  σου

καθώς τα χείλη σου

αφήνονται απαλά

να αυλούν ακυβέρνητα

της φλογέρας την έπαρσή

μα εσύ, Αιθέρια

σαν ανάσα πρωινή

άφοβα αφήνεις το κορμί σου

να ξεχαστεί στο δειλινό

κάποιου κλεμμένου έρωτα

στοιχειώνοντας για πάντα

το δωμάτιο

που εξέπνευσε

ο τελευταίος σου

οργασμός   

                                          (του Θανάση Γιαννακόπουλου)