Ι.Ν.Β.Ι.                                                 07/12/2019

Και να με
εδώ,

κρέμουμαι

Χέρια καρφωμένα

μιαν αιώνια αγκαλιά

Πόδια καρφωμένα

γερά στο ξύλο

Μακάρια που κρέμουμαι

σαν σκιάχτρο

δίχως αιδώ 

ή Θάνατο 

χωρίς ανάσταση πια,

επανεσταυρωμένος 

ξανά και ξανά

Η υγρότητα του τοίχου

μουχλιάζει το τίμιο ξύλο

και σαπίζει αργά

το τίμιο σώμα

απάνω στο ξύλο,

αργά μα σταθερά

Πρώτα σαπίζουνε τα άκρα

έπειτα το σώμα ολόκληρο 

κρέμεται σαπισμένο

μονο η ψυχή δεν πρόλαβε

τη σήψη

αλλά ούτε και να ξεφύγει 

πρόλαβε, απ' το σάπιο κουφάρι

Εγκλωβίστηκε μέσα του

και πέθανε από ασφυξία

-όχι 

δε με νίκησες ακόμα

εγώ είμαι ο εσταυρωμένος 

προλαβαίνω τον κόσμο

πολλές φορές να διαλύσω 

τίποτα να μην μείνει

-να πάρει ο διάολος

ούτε σκόνη μην μήνει,

να πέσω από τον τοίχο 

στο απόλυτο κενό

νεκρός

και σάπιος 

και υπέρτατος

                                                   (του Θανάση Γιαννακόπουλου)