Η άνωση της Ύπαρξης                              5/06/2008

Επιπλέω 

ακόμη

ωκεανός 

στο βυθό μιας πεθυμιάς

ανταριασμένης,

ένα ρευστό πελάγωμα

 ανέλπιδης 

τρικυμίας,

μια φουρτούνα ζωής

Όλο τα ίδια 

πλέουνε

καΐκια στ’ όνειρο μου

Όλα τα ίδια 
που ‘ρχονται

και στέκουντε

 και φεύγουν

Όλα τα ίδια 
που ‘ρχονται 

φτερά και δέντρα 

κι άστρα

Όλα το ίδιο 
σβήνονται

ομπρός από τα μάτια

Και πίσω 

μένει η σκιά, 

μια θέληση εικόνας

στάχτες 
και τέφρα ονείρου

κάτι ψυχρά 

αποκαΐδια καϊκιών

Επιπλέω ακραίος, 

ανάλαφρος,

 αφροπάτης

Γεύομαι το καιρό, 

ως η βροχή το σύννεφο

Ωσάν  ο πρώϊος ανθός 

την ηλιαχτίδα

Βρίσκω μια λύση, 

δεν είν’ δικιά μου,

η θάλασσα την έφερε 

μαζί με τ’ άλλα

Βρίσκω τη λύση, 

δεν τη θέλω,

Είναι το κολύμπι 
η λύση και το πρόβλημα

Είναι το κολύμπι
πανί κι αγέρι

Είναι το κολύμπι 

που δικαιώνει 
τον ορίζοντα

Επιπλέω ακόμη,

κάπως ατάκτως,

σάμπως μετέωρος,

ολοκληρωτικά γυμνός

Δισδιάκριτο  νίμα  

με κρατά

Ένας ραδινός, 

λεπτοφυής, 

κρεάτινος μίσχος

Κατεβαίνει 

χάνεται 

στο βάθος,

στην καρδιά 
σαν λαχτάρα

 ριζώνει 
και κατεβαίνει …

Κι όμως επιπλέω, 

             επιπλέω 

            κολυμπώ

Μια εκκρεμότητα πλεύσης, 

στην ένδοξη πορεία προς το άδειο

το διάστημα 

μεταξύ

πνιγμού και πυθμένα

                                                                                                                 (του Θανάση Γιαννακόπουλου)