Τα όσα έρχονται                                                   7/06/2008                                                        

Με χέρια βιαστικά

παλεύανε τις μέρες
και μπρος

και πίσω

Γιομάτα κάρβουνο                                    
και θειάφι

χέρια

μες τη βροχή,

την αντάρα 
ή την ησυχία,

στήναν οδοφράγματα 
και μπλοκ

στον ίσκιο τους

Αντιλαλούσαν

έρποντες στοίχοι

ηρωικοί,

μέσα ή έξω

από κλειστά 
κεφάλια

Κουνούσαν 
εμβατηριακά

τα χέρια τους,

σα να μη γνωρίζαν

από προσευχές

χτύπαγε 
εμβατηριακά

η καρδιά τους,

σαν να επρόκειτο

να σταματήσει 
εντός ολίγου                                                  

ο χτύπος                                                                       

Δεν έδινε ο καιρός 
ελπίδες πια

ή τις πωλούσε

ή τις
κλέβανε
κρυφά το βράδυ,

κάπου μεταξύ

ύπνου και ονείρωξης

δηλώνανε

μοντέρνοι 
επαναστάτες

του λαϊκού 
ασυνειδήτου

απλώνανε

απ’ πρωί

τα δίχτυα τους

πάνω 
από μια πλατεία

ή δρόμο

Περίμεναν

να βγει ο ήλιος

οι πρωινές
εφημερίδες

κι έσμιγαν 
τα χέρια

με χέρια

δίπλα τους

Έλεγαν

καλημέρα είμαστε

είσαστε;

Τους έλεγαν

δεν είναι ώρα

δεν έχω χρόνο

άλλη, άλλη φορά

Είναι κάτι

ηλιόλουστες Κυριακές

που λες

δεν θα νυχτώσει,

που λες τώρα

τώρα είναι

κάτι γίνεται

κάτι θα γίνει

κάτι θα συμβεί

Και πέφτει 
η νύχτα

σαν αυλαία

Μαυρίζουν 
οι τοίχοι

οι πλατείες

τα βουνά

τα λόγια

ο άνεμος

και τότε είναι

που ποθείς

να ξημερώσεις

ήσυχα

σε μια γωνιά

σάμπως αφετηρία

να ξαναρχίσεις

ή να συνεχίσεις

να βγει το φως

να βγεις στο δρόμο

να βγεις

να φωνάξεις 

καλημέρα ρεεε                                                                                                 (του Θανάση Γιαννακόπουλου)