Τα όσα έρχονται                                                   7/06/2008                                                        

Με χέρια βιαστικά

παλεύανε τις μέρες
και μπρος

και πίσω

Γιομάτα κάρβουνο                                    
και θειάφι

χέρια

μες τη βροχή,

την αντάρα 
ή την ησυχία,

στήναν οδοφράγματα 
και μπλοκ

στον ίσκιο τους

Αντιλαλούσαν

έρποντες στοίχοι

ηρωικοί,

μέσα ή έξω

από κλειστά 
κεφάλια

Κουνούσαν 
εμβατηριακά

τα χέρια τους,

σα να μη γνωρίζαν

από προσευχές

χτύπαγε 
εμβατηριακά

η καρδιά τους,

σαν να επρόκειτο

να σταματήσει 
εντός ολίγου                                                  

ο χτύπος                                                                       

Δεν έδινε ο καιρός 
ελπίδες πια

ή τις πωλούσε

ή τις
κλέβανε
κρυφά το βράδυ,

κάπου μεταξύ

ύπνου και ονείρωξης

δηλώνανε

μοντέρνοι 
επαναστάτες

του λαϊκού 
ασυνειδήτου

απλώνανε

απ’ πρωί

τα δίχτυα τους

πάνω 
από μια πλατεία

ή δρόμο

Περίμεναν

να βγει ο ήλιος

οι πρωινές
εφημερίδες

κι έσμιγαν 
τα χέρια

με χέρια

δίπλα τους

Έλεγαν

καλημέρα είμαστε

είσαστε;

Τους έλεγαν

δεν είναι ώρα

δεν έχω χρόνο

άλλη, άλλη φορά

Είναι κάτι

ηλιόλουστες Κυριακές

που λες

δεν θα νυχτώσει,

που λες τώρα

τώρα είναι

κάτι γίνεται

κάτι θα γίνει

κάτι θα συμβεί

Και πέφτει 
η νύχτα

σαν αυλαία

Μαυρίζουν 
οι τοίχοι

οι πλατείες

τα βουνά

τα λόγια

ο άνεμος

και τότε είναι

που ποθείς

να ξημερώσεις

ήσυχα

σε μια γωνιά

σάμπως αφετηρία

να ξαναρχίσεις

ή να συνεχίσεις

να βγει το φως

να βγεις στο δρόμο

να βγεις

να φωνάξεις 

καλημέρα ρεεε                                                                                                 (του Θανάση Γιαννακόπουλου)

                                                     Το Άδειο Δωμάτιο                                     (21/09/2004)

Άδειο

 δωμάτιο,

                                στους άχρωμους                          

τοίχους

καρφωμένα

 κάδρα

άδεια

από τόπους

πρόσωπα

και πράματα
κενά

   

                                                      κενά

                                                    και τα δυο βάζα

                                                     αφημένα

                                                      πάνω στο σαπισμένο

                                                 απo την υγρασία

                                                   ξύλινο κομό

                                                     άδεια

                                                        άνανθα 

                                                    άδεια

                                                     από βιβλία
στη γωνιά

και η μικρή βιβλιοθήκη

  δίπλα

στο σβησμένο

από χρόνια

πέτρινο τζάκι,

που λιγουρεύεται,

θαρρείς,

τη ξύλινη

σιλουέτα της

το μικρό γραφείο

κάτω απ’ το

 σφραγισμένο

παράθυρο

δείχνει

ποιο άδειο

από ποτέ

απάνω του

μια μικρή

μολυβοθήκη

δίχως μολύβια

κι ένας στεγνός

 κοντυλοφόρος

 διψασμένος

προσπαθούν

να συνάψουν

ερωτική σχέση

πάνω σε ένα κομμάτι

λευκό χαρτί

άγραφο

Τελικά

τούτο το άδειο

δωμάτιο

είναι

γεμάτο

ζωή

(ποίημα του Θανάση Γιαννακόπουλου) 

Oι αμαρτίες του Xavier ...

Fair Roseanna,
your vagrancy's a familiar tale
fraught with danger,
the lives you led were judged profane
hatred enfolds us,
inculcates the minds with it's heresy
laymen enfold us,
clemency arrives to set you free!

Fate...
Although Xavier has prayed
that life-giving waters may rain
down on the souls of men
to cure them of their ways.

These were the sins of Xavier's past
hung like jewels in the forest of veils.

Deep in the heart where the mysteries emerge
Find more similar lyrics on http://mp3lyrics.com/ISb
Eve bears the stigma of original sin
freedom so hard when we all are bound by laws
etched in the scheme of nature's own hand
unseen by those who fail in
their pursuit of fate.

Although Xavier has prayed
that life-giving waters may rain
down on the souls of men
to cure them of their ways

And as the night turns into day
will the sun illuminate your way
although your nightmares come home to stay
Xavier's love lies in chains

These were the sins of Xavier's past
hung like jewels in the forest of veils

                                                                 Στα Κρυφά                                                                

                                 

Πέρασες τη νύχτα

            στα κρυφά

                δεν πρόσεξες

        το αύριο

 πως σε προσπέρασε

            χαράζοντας

                      μικρές ηλιαχτίδες

                  στον δρόμο σου

   για να μην τον χάσεις

(Ποίηση: Θανάσης Γιαννακόπουλος)

                                 SOMNAMBULIST’S SECRET                          13/04/2008            

Αχ,

 να μπορούσα

να την παγώσω

τη στιγμή,

σαν μια φωτογραφία

εντός μου,
σαν το ποταμό
που κράτησα 
για λίγο
στη φούχτα μου
και με ξεδίψασε
για πάντα

                                                                 (ποίηση Θανάση Γιαννακόπουλου)

       Τα Χέρια       

                                                                                                                                                                                 8/03/2012

               
                                                                        

                                 

                               Κάπου                                          

μας γλίστρησε

η αυγή

κάπου

τα χέρια μας

ιδρώσανε

στη δούλεψη

        κάπου μαράθηκαν                

αγγίζοντας

   στείρα ματόφυλλα

κάπου

φωνή

κάπου

σιωπή

κάπου κάπου

τραγούδι

ή κλάμα

ή άσκοπα σουλάτσα

εδώ κι εκεί

κάπως

νωθροί

κάπως

κουρασμένοι

υπομονετικοί σαν όνοι

με μεσογειακό ταπεραμέντο

στου κόσμου το φαλιμέντο

φιλότιμοι αγροίκοι

αποκάμαμε

         

κι όταν μαζόχτηκαμε

δειλά, δειλά

τον ήλιο να σηκώσουμε

ψηλά, ψηλά

ανήμπορα

τσαλακωμένα χέρια

με κάτι δάχτυλα

 ισχνά

κατάμαυρα του θανάτα

το σύθαμπο

μας πρόλαβε
κι η αλαμπή νυχτιά

μα ήταν

αργά, αργά

 (ποίηση : Θανάσης Γιαννακόπουλος)